By Volgens Slenders is de noodzaak groter dan ooit. Angst, verdriet en overprikkeling zijn geen persoonlijke tekortkomingen, maar maatschappelijke signalen. In plaats van nog meer zelfoptimalisatie of digitale verdoving, hebben mensen juist behoefte aan een nieuw soort onderwijs. Emotiekunde, zoals hij het noemt, zou daarbij een waardevol vak zijn. Niet als therapie, maar als levenskunst.
Wij mensen kunnen veel meer dragen dan we denken, zegt Slenders. Maar we zijn verleerd hoe. We scrollen liever verder dan dat we even stilstaan. Terwijl emoties ons iets willen vertellen. Ze zijn geen last, maar richtingaanwijzers.
In zijn werk onderzoekt hij hoe innerlijke ervaringen eruit zouden kunnen zien als je ze vormgeeft. Wat als je angst niet uitlegt, maar verbeeldt. Wat als rouw een structuur krijgt. Wat als verbinding zichtbaar wordt in lijnen en lagen. In zijn Gevoelstempel nodigt hij bezoekers uit tot verstilling, reflectie en erkenning van wat er leeft onder de oppervlakte.
Ik droom ervan dit ooit in een museum te tonen, vertelt hij. Niet puur om mijn naam op een muur te krijgen, maar omdat we een nieuwe taal nodig hebben. Een taal voor emoties. Een taal voor binnenwerelden. En kunst kan daarin een sleutelrol spelen.
De totstandkoming van zijn Gevoelstempel werd mede mogelijk gemaakt door mensen die zijn kunstwerken kochten en daarmee bijdroegen aan zijn missie. Slenders ziet hen als cultuurdragers die ruimte maken voor iets wat volgens hem veel fundamenteler is dan vaak wordt erkend.
Die noodzaak is niet vaag of theoretisch. Ze is voelbaar in de realiteit van alledag. Jongeren kampen in toenemende mate met angstklachten, depressieve gevoelens en burn-outverschijnselen. Tegelijkertijd is er op scholen nauwelijks aandacht voor hoe je met emoties omgaat. Nederland behoort tot de Europese koplopers op het gebied van werkgerelateerde burn-outs. Veel mensen raken emotioneel uitgeput omdat ze vooral hebben geleerd zichzelf te beheersen in plaats van zichzelf te begrijpen.
De verslaving aan afleiding is een stille epidemie. Social media worden steeds vaker gebruikt om niet te hoeven voelen. Het gevolg is dat we onszelf vervreemden van onze binnenwereld en dat ondermijnt onze zelfkennis en veerkracht. In veel gezinnen wordt nauwelijks gesproken over emoties. De emotionele taal ontbreekt. Ouders weten vaak niet hoe ze hun kinderen kunnen begeleiden en dat leidt tot onbegrip en verwijdering.
Ook op maatschappelijk niveau laat dit zich voelen. Polarisatie, verharding en het onvermogen om echt te luisteren nemen toe. Zonder emotionele geletterdheid wordt frustratie sneller omgezet in projectie en conflict. Emotiekunde zou kunnen helpen om onderliggende lagen zichtbaar te maken. Niet om meningsverschillen uit te wissen, maar om empathie terug te brengen in het gesprek.
Daarnaast is er een groeiend aantal mensen dat kampt met onverklaarde lichamelijke klachten. Steeds meer wetenschappelijk onderzoek laat zien dat onderdrukte emoties zich kunnen vastzetten in het lichaam. Leren voelen is dus niet alleen psychisch, maar ook fysiek van levensbelang.
En dan is er de stille pandemie van onze tijd: eenzaamheid. Ondanks constante digitale verbondenheid voelen veel mensen zich afgesneden van zichzelf en van anderen. Juist emoties zijn de brug naar verbinding. Maar dan moeten we wel weten hoe we die brug bewandelen.
Kunst kan daarin een eerste stap zijn. Niet door alles op te lossen, maar door iets zichtbaar te maken dat anders ongezien blijft. Slenders wil met zijn werk een voorzet geven voor een bredere beweging waarin kunst, onderwijs en mentale gezondheid elkaar versterken. Zijn wens is dat Emotiekunde ooit een serieus vak wordt. Tot die tijd blijft er een digitale Gevoelstempel open voor wie durft te voelen.
Expositie Onverbloemd
Drie weekenenden in augustus
Comments